θεοαπολεσμένος

-η, -ον

θεοκατάρατος, αυτός τον οποίο μακάρι να καταστρέψει ο θεός.

[ΕΤΥΜΟΛ. < θε- (βλ. θεο-) + απολεσμένος, νεοελλ. μτχ. παθ. παρακμ. τού ρ. απόλλυμαι].